عُمر بن رَسْلان بن نصیر بن صالح، ابوحَفص سراج الدین. محدث، حافظ، فقیه و قاضی بود. در ۷۲۴، در بُلْقِینهمصر زاده شد و مقدمات علوم را در همانجا آموخت، سپس به قاهره رفت و از استادانی چون تقی الدین سُبکی (متوفی ۷۸۶)، ابوحیّان غَرناطی (متوفی ۷۴۵) و ابن عقیل (متوفی ۷۶۹) در ادبیات، فقه و حدیث بهره جست و اجازه روایت و فتوا دریافت کرد. سراج الدین، فهمی دقیق و حافظه ای قوی داشت؛ داماد ابن عقیل و جانشین او در منصب قضا بود، همچنین در مدارس و جامعههای مصر درس میگفت.
سراج الدین در ۸۰۵ در قاهره درگذشت و در مدرسه ای که نزدیک خانه اش ساخته بود، مدفون شد. این مدرسه مقبره خانوادگی است و عده ای از فرزندان و نوادگانش که بیشتر آنان قاضی و متولیان برخی از اوقاف مصر بوده اند، در آن مدفون اند.